Afgelopen week las ik een artikel dat me raakte. Niet omdat het over iemand ging die ik ken, of omdat het dramatisch was – maar omdat het eindelijk eens ging over mijn lichaam. Of nou ja, over het vrouwenhart. En dat blijkt dus letterlijk anders te kloppen dan dat van mannen, zeker bij topsport.

Onderzoekers van Amsterdam UMC ontdekten dat het hart van vrouwelijke topsporters zich op een andere manier aanpast dan bij mannen. Niet dikker, zoals bij hun mannelijke collega’s, maar wijder – om zo meer bloed rond te pompen. Een mooie, subtiele optimalisatie. Niet harder, maar ruimer. Niet grover, maar functioneel.

Ik vond dat zó treffend. Alsof mijn lijf even zachtjes zei: “Zie je wel? Ik doe het gewoon op mijn manier.”

Want als vrouw (en moeder, en HR-professional, en vriendin, en yogafan, en chaoscoördinator-in-huis), is dat precies wat ik dagelijks probeer. Geen keiharde sprint. Geen spierballenmentaliteit. Maar ruimte maken. Voor herstel. Voor nuance. Voor pauze.

En ik dacht terug aan die keren dat ik m’n eigen hart overhoorde. Letterlijk. Bij die sportkeuring, jaren geleden. “Het klopt een beetje vreemd,” zei de arts. “Maar dat komt vast door het trainen.” We knikten allebei. En gingen verder.

Nu denk ik: hóeveel vrouwen zijn er weggewuifd met ‘zal wel door het sporten komen’? Hoe vaak is iets over het hoofd gezien omdat we te weinig van vrouwen wisten – omdat we altijd uitgingen van het mannenmodel?

Gelukkig verandert dat. We leren. Er komt ruimte voor andere verhalen, andere lichamen, andere ritmes. En ja, ook voor andere harten.

Deze week luister ik dus met wat extra zachtheid naar mijn lijf. Want het weet wat het doet. En soms is anders zijn niet iets wat je moet oplossen.

Soms is het precies wat je nodig hebt.

💬 Herkenbaar? Laat je hart maar spreken – ook als het anders klopt.

– Marieke